Kanker krijg je niet alleen

De 34-jarige Mirjam heeft een verhoogde kans op het krijgen van borstkanker en eierstokkanker door een mutatie in het BRCA1-gen. Zij en haar man Jacco maakten een plan: als hun jongste naar de basisschool gaat, wil Mirjam preventieve operaties ondergaan om de kans op het krijgen van kanker tegen te gaan. Maar helaas is de kanker hen te snel af. Als hun zoontje Jenz 2 jaar is, blijkt bij de jaarlijkse controle dat Mirjam borstkanker heeft. Vanaf dat moment staat het leven van Mirjam en haar gezin op zijn kop. Ze besluiten het proces in alle openheid met elkaar aan te gaan. Verpleegkundig specialist Victoria Skinner vertelt over hoe zij Mirjam ondersteunt in het behandeltraject en licht toe hoe belangrijk Mirjams gezin is in het ziekte- en behandelproces.

‘Als ik de slechte prognose niet verdring op veel momenten, dan kan ik niet verder met leven. Dan ben ik eigenlijk al dood’, zegt Margo (50). Samen met haar man vertelt ze hoe ze omgaat met de gestelde diagnose ‘ongeneeslijk’, die ze het liefst zo min mogelijk wil uitspreken. Niet om de kanker te ontkennen, maar om haar ziekte te kunnen dragen. Om het leven met hun kinderen van 7 en 10 jaar licht te houden, houden ze dit deel van het verhaal bewust zoveel mogelijk met rust. Niet om te ontkennen dat ze ziek is, maar om een manier te vinden om ermee om te gaan. Dat hun moeder kanker heeft, daarvoor wordt behandeld en hard knokt tegen de ziekte, weten de kinderen en maken ze ook mee. Ook de omgeving leeft mee. Maar alleen enkele vrienden en naaste familieleden weten wat Margo’s exacte prognose is. Voor haar een bewuste beslissing om zo lang mogelijk te kunnen blijven genieten van het leven, ook al heeft ze een ernstige vorm van kanker. Hoe is deze keuze tot stand gekomen en hoe helpt het Margo en haar man in het dagelijks leven? Behandelend arts Joeri Douma reageert op de situatie van Margo.

Als Ada (61) is bekomen van de eerste schrik dat ze slokdarmkanker heeft, is haar yoga-abonnement verhogen een van de dingen die ze doet. Daarnaast zwemt ze een paar keer per week. Want bewegen is goed om de ziekte en behandeling te doorstaan, alleen al om te kijken hoe ver je bent in je herstel, gelooft Ada. Haar zoon Bob steunt haar in de ambitie voor een actieve levensstijl. Samen maken ze regelmatig een wandeling en als Ada de energie even niet kan vinden om in beweging te komen, pept Bob haar op om wel te gaan. Martijn Stuiver licht toe wat het belang is van bewegen bij de behandeling van kanker, een ontwikkeling waar zelfs een naam voor is: exercise oncology.