Genieten van afzien op de Stelvio

Kuijper, uit Naarden, is initiatiefnemer van 'Stelvio for Life'. Daarbij is het de bedoeling dat hardlopers, wielrenners en wandelaars de berg bedwingen om geld op te halen voor DNA-onderzoek naar kanker. De vergelijking met het overbekende Alpe d'HuZes dringt zich op. Maar Kuijper ziet duidelijke verschillen. In de aard van het kankeronderzoek en in de schaal van het evenement. "We wilden juist geen tweede Alpe d'HuZes worden." Samen met onder anderen Emile Voest, medisch directeur van het Antoni van Leeuwenhoek richtte Kuijper de stichting Barcode for Life op. Dat begon negen jaar geleden tijdens een skivakantie. "Emile vertelde me dat 75 procent van de behandelingen en middelen tegen kanker niet werkt. Ik vroeg wat er nodig was om dat te verbeteren. Geld voor onderzoek, zodat patiënten een behandeling op maat kunnen krijgen."

Dat leidde in 2008 tot Barcode for Life. Kuijper - in het dagelijks leven directeur van 'Mind& Health' - werd directeur en besloot tot het organiseren van 'vaste evenementen' om geld in te zamelen. De beklimming van de Stelvio is er een van. "Dat doen we nu zeven jaar. De komende op 1 september wordt mijn achtste keer."

Zuurstof

Dat tijdens de halve marathon ook een groot hoogteverschil moet worden overbrugd maakt de tocht onvergelijkbaar zwaar ten opzichte van 21 kilometer door het vlakke Hollandse land. "Het zijn niet alleen de 1533 hoogtemeters (alle deelnemers moeten minimaal 1533 euro sponsorgeld inzamelen) die je moet maken, maar ook de ijle lucht. De finish is op 2800 meter, daar is veel minder zuurstof in de lucht en dat maakt het fysiek extra zwaar." Voor een hardloper zijn het vooral de spieren die extra belast worden. "Door het omhoog lopen is de belasting voor je botten en gewrichten juist minder omdat je je voet hoger neerzet. De belasting voor je kuitspieren, hamstrings en bilspieren is echter veel zwaarder. Daar moet je extra voor trainen."

Er zijn deelnemers die daarvoor in trainingskamp gaan in het Limburgse heuvelland. Kuijper zoekt het dichter bij huis. "Ik ga trainen op de Amersfoortse berg. Dat doe ik in de aanloop naar de Stevio steeds vaker. Eerst vijf keer omhoog, dan tien, dan vijftien... Als je die training niet doet, heb je aanzienlijk meer kans op blessures."

Geen wedstrijd

De extra inspanning van het omhoog lopen blijkt ook uit de tijd die de beklimming vergt. "Ik doe er ongeveer een uur langer over dan op het vlakke. Je moet denken aan 2.30 tot 2.35 uur. Maar eigenlijk is dat helemaal niet belangrijk. Het is geen wedstrijd, het gaat om het goede doel. Het gaat om de mensen die we aan kanker hebben verloren. Er doen ook ex-patiënten mee die het onderzoek hebben ondergaan. Dat is knap hé? Dat maakt iedere keer diepe indruk op me. Mooie verhalen zijn dat, maar de trieste verhalen zijn in de meerderheid. Dat is helaas niet anders."

Barcode for Life

"Barcode for Life is een fundraisestichting", legt Peter Kuijper uit. "Met het geld - honderd procent van wat we ophalen gaat naar het goede doel - steunen we een samenwerkingsverband waaraan alle academische ziekenhuizen en 41 perifere ziekenhuizen aan meedoen. Met die organisatie, Centre for Personalized Cancer Treatment (CPTCCPCT) , plakken we eigenlijk de medische wereld op kankergebied aan elkaar. Ik durf te stellen dat er zelden zo goed is samengewerkt in de medische wereld." Die samenwerking leidt er toe dat er uitgebreid onderzoek kan worden gedaan naar behandelingen tegen kanker. Daartoe worden individuele patiënten die een 'slechte tijding' hebben gekregen gevraagd om een biopt met kankerweefsel af te staan. "Het gaat om mensen die nog geen behandeling hebben ondergaan. In het onderzoek kunnen we behandelingen uitproberen op het weefsel. Behandelingen die niet aanslaan kunnen we zo voorkomen en het levert meer succesvolle behandelingen op. Door het stoppen van behandelingen die niet werken verhogen we de levenskwaliteit en worden de medische kosten, ook niet onbelangrijk, lager." De medewerking van de artsen groeit volgens Kuijper. "Naar onze mening zouden alle oncologen in Nederland die vraag moeten stellen. Dat is helaas nog geen automatisme. Maar het neemt wel toe. Dat is mooi. Ze willen wel helpen. Dat willen de patiënten ook. Terwijl er maar een kleine kans is dat het onderzoek op tijd is om hen te helpen. Het zijn vooral de mensen na hen, met dezelfde afwijking in het DNA, die we kunnen helpen."