Sluiting MC Slotervaart: ex-medewerkers in dienst bij het AVL

‘Ik werkte in het Slotervaart ziekenhuis sinds 2008 in verschillende functies. De laatste jaren als interne jobcoach ten behoeve van het Wajong-project. In samenwerking met het UWV, de Gemeente Amsterdam en het ROC werden mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt opgeleid, zo’n 24 per jaar. Het gaf zoveel voldoening om te zien hoe de mensen vooruitgingen en zichzelf ontwikkelden. Toen het Slotervaart onverwacht failliet ging, was ik natuurlijk geschokt en bezorgd over mijn eigen situatie; daarnaast was ik ook erg verdrietig dat ons mooie project nu ten einde was, alsmede dat ook alle mensen die deelnamen aan het Wajong project  hun baan verloren.’

‘Het zit niet in mijn karakter om bij de pakken neer te zitten. Ik hou van werken en eigenlijk is het Antoni van Leeuwenhoek het enige ziekenhuis  waar ik nog wil werken. Ik had van dichtbij meegemaakt met welke gedrevenheid, oprechtheid en warme, professionele betrokkenheid er hier wordt gewerkt. Er hangt een sfeer van ‘elke dag samen nog beter willen worden’. Dat sprak mij aan. Dus toen er een banenmarkt werd georganiseerd, speciaal voor medewerkers van het Slotervaart, was ik erbij. Ik herinner mij een uitgebreid en prettig  gesprek met een van de HR-adviseurs. Ik vertelde enthousiast over het Wajong project in het Slotervaart; hij bracht mij in contact met een collega die in het AVL de participatiewet in haar pakket  had.’

‘Inmiddels is zij mijn projectleider Participatiewet. We zijn nu bezig om binnen het AVL draagvlak te creëren voor het werken met mensen met een beperking, en daarmee dit project, tot een succes te maken. Daar komen mijn kennis en ervaring goed van pas. Mijn idee over werken in het AVL is helemaal uitgekomen. Ik vind het hier fantastisch. Het is mij opgevallen dat er hier ook heel goed voor het personeel wordt gezorgd. Ik ben zo warm ontvangen en de faciliteiten zijn goed. Ook bij mijn directe collega’s ervaar ik betrokkenheid. Echt heel fijn!’

‘Ik heb 37 jaar in het Slotervaart gewerkt, vooral op de verloskamers, die al eerder waren gesloten en overgegaan naar de VU. Ik was daarom al alert op de penibele situatie, en ik was zelf al in beweging: had de opleiding tot oncologieverpleegkundige gevolgd, met stages in het AVL, en theoretische hematologie in de VU, omdat ik een nieuwe bestemming zocht.

Toen het Slotervaart sloot, was dat een verdrietige tijd. Eerst omdat we de patiënten letterlijk met kop en kont moesten verhuizen. Daarna omdat we patiënten moesten afbellen voor de polikliniek, en later daarvoor juist weer moesten oproepen. Door mijn eerdere ervaring met het sluiten van de verloskamers had ik geleerd: ik houd het hoofd koel en ga eens rustig bedenken wat ik nu wil. De maanden na de sluiting van het Slotervaart vond ik een moeilijke tijd. De feestdagen vielen in die periode, mijn vertrouwde bodem was weg, nee, op die tijd kijk ik niet terug met een fijn gevoel.

Ik had sollicitatiegesprekken in het AVL en wilde hier graag aan de slag. Sinds ik in januari startte op verpleegafdeling, heb ik me het eerste half jaar vooral gericht op mezelf: hoe werkt het hier, hoe verhoud ik me tot iedereen, waar vind ik wat? Ik merk dat ik nu, bijna een jaar later, mijn plek heb gevonden. Er zijn verschillen met mijn werk in het Slotervaart. Er is hier meer tijd voor de patiënten, wat ik heel fijn vind. Ik vind de zorg hier soms wel zwaarder. In een ‘regulier’ ziekenhuis heb je op een gemengde afdeling ook wel lichtere ziektebeelden. Wat ik erg fijn vind in het AVL zijn de voorzieningen: er is patiëntenvervoer, er zijn vrijwilligers, iedereen is heel makkelijk te benaderen voor overleg. Binnenkort ga ik een masteropleiding volgen, daar heb ik erg veel zin in. Ik merk dat er nu ruimte komt voor dat soort dingen.’