Dag van de mantelzorg: 'dit alles meemaken met mijn zus heeft mijn blik als arts verruimd'

'Mijn zus vindt dat fijn, net als mijn ouders, die het waarderen dat ik in lekentaal kan vertellen wat er in de spreekkamer is gezegd. De valkuil voor mij is dat ik me vooral als dokter opstel. Ik kan zo’n moment in de spreekkamer niet als zus beleven. Ik stel medisch inhoudelijke vragen en sta dan geen emoties toe. Dat komt vaak pas ’s avonds laat, als ik thuis op de bank zit. Ik ben me er tegenwoordig bewuster van dat het goed is om, op een voor mij gepast moment, ook die persoonlijke emoties toe te laten. De eerste keer dat ik daarmee werd geconfronteerd, was de dag nadat mijn zus geopereerd was. Het was een lange dag in het ziekenhuis geweest, en ik zou de volgende dag gewoon aan het werk gaan. Dat ging niet, merkte ik meteen na het opstaan. Ik realiseerde me: ik ben ook gewoon nog haar zus. Dit alles meemaken met mijn zus heeft mijn blik als arts verruimd. Mijn persoonlijke ervaringen neem ik mee naar mijn patiënten. Als arts kun je bijvoorbeeld denken dat twee weken wachten op een uitslag of een afspraak best snel is. Maar als je aan de andere kant staat, kruipt de tijd voorbij, weet ik nu.’