Blog William Koevoets: "We kijken allebei nog een keer om en zwaaien nog even"

“Het was een bijzondere dag. Na 10 jaar behandeld te zijn voor kanker en na een laatste grote, veelbelovende operatie kwam je met het nieuws dat het er de afgelopen weken niet goed uit zag. Samen hebben we naar je uitslagen gekeken. We keken elkaar aan en kwamen samen tot de conclusie: dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we elkaar zullen zien.

We spreken open over dood gaan, over begraven of cremeren en hoe regel je dat allemaal in Nederland, wanneer je zelf en je partner niet van origine uit Nederland komen. We praten over het vervullen van je levenswerk waar je hard mee bezig bent, over nog naar Spanje op vakantie gaan en dan begin maart verhuizen naar den Haag. Het roept vele mooie dingen op die je nog voor jezelf en samen met je partner wilt doen, maar we weten allebei niet hoe lang je de tijd nog hebt. We praten over het belang van het beleven van het leven nu, zowel voor jou als voor mij. Omdat je nog zoveel wilt regelen om je partner goed achter te laten, maar ook voor de zorg voor jezelf in de fase die komen gaat maken we samen een soort van to-do lijstje.

• Afspraak maken met een uitvaartmijnheer/mevrouw om jullie te helpen bij het regelen van alles wat daarbij komt kijken en hoe jij het graag wilt hebben. Jij wil in Amsterdam begraven worden en later het as van je partner uitgestrooid over jouw graf. Maar kun je nog in Amsterdam begraven worden wanneer je in den Haag woont..
• Contact zoeken met een inloophuis in den Haag. We zoeken samen een adres waar je terecht kunt om uit te zoeken wat er in de regio aan zorg is, maar ook of zij een goede huisarts weten die jou kan helpen in de laatste fase op de manier die jij voor ogen hebt.
• Het afronden van je levenswerk. Je bent het allemaal op video aan het vastleggen voor je partner, maar ook voor de 'buitenwereld'. Je hoopt dat je de tijd hebt en de kracht om het af te ronden.

Dan ga je naar het spreekuur van je arts en we zeggen elkaar gedag met in ons achterhoofd de wetenschap dat het mogelijk de laatste keer is. Alsof het zo moet zijn, maar wanneer ik een echte kop koffie aan het halen ben in de centrale hal kom je daar aangelopen, de arm van je partner om je heen. We kijken elkaar weer aan en je zegt: het is klaar. Verder behandelen voegt niets meer toe. Je hebt samen met je partner en arts besloten om daarom te stoppen. We staan even stil met zijn 3-en. Even niet weten wat te zeggen. Met mondmaskertjes, 1,5 meter afstand bewaren besluiten we tegelijkertijd om elkaar een stevige knuffel te geven. We blijven mensen, en we groeten elkaar voor het laatst. We wensen elkaar een mooi leven toe hoe kort of lang het ook mag zijn. Samen met je partner loop je naar de deur. We kijken letterlijk allebei nog een keer om en zwaaien nog even. Dan ga je door de draaideur en realiseer ik me eens te meer dat het leven echt hier en nu is.”