Rijdende patatzaak
Als kind had Astrid grote dromen. “De hotelschool leek mij wel wat. Of naar festivals gaan met mijn eigen rijdende patatzaak, zo’n caravan die je tegenwoordig een food truck zou noemen. De vrijheid en het buitenland lonkten. Maar het mocht helaas niet zo zijn.”
Op haar 14e kreeg ze botkanker. “Daar ben ik gelukkig redelijk goed van af gekomen, maar ik werd wel gedwongen om een zittend beroep te zoeken. Op een kantoor met mensen werken, dat was echter niets voor mij.” Toen ze door haar ziekte veel op de kinderafdeling van het AZL (nu LUMC) in Leiden lag, merkte ze dat ze het leuker vond om met jonge kinderen te werken. “Spelletjes doen, voorlezen, dat soort dingen.”
Scepsis
Ze werd pedagogisch werkster en werkte ook nog kort in een jeugdgevangenis. “Vanwege mijn lichamelijke beperkingen werd dit werk toch te zwaar. Mede daarom koos ik voor de opleiding tot doktersassistent. Zo werd ik van spelleidster in het Gemini Ziekenhuis in mijn ouderlijke stad Den Helder uiteindelijk doktersassistente in verschillende ziekenhuizen in Amsterdam, als laatst in het toenmalige Slotervaart Ziekenhuis.”
In dat laatste ziekenhuis kwam ze een oud-klasgenootje tegen. “Zij zei: ga eens mee naar het Antoni van Leeuwenhoek. Met enige scepsis ben ik met haar meegegaan, naar enkele noodgebouwtjes. Van de buitenkant stelde het weinig voor, maar eenmaal binnen werd ik direct geraakt door de warme sfeer. Dat bezoek wist mij meteen te overtuigen, al had ik natuurlijk niet gedacht dat ik er ooit vijfentwintig jaar zou blijven…”
Oproepkracht
Astrid begon in het Antoni van Leeuwenhoek als oproepkracht, als doktersassistent op verschillende poli’s. “Die poli’s hadden destijds nog de namen van letters. KLM bijvoorbeeld, of NOP. Gynaecologie en Urologie, dat waren de specialisaties waar ik het meest werkte, al heb ik ook een tijd bij de Dermatologie gewerkt. Vroeger zaten de poli’s ook allemaal bij elkaar, niet op verschillende eilanden, zoals nu. Dan was het gemakkelijker om even voor iemand op een andere poli in te vallen. Dat zou nu niet zo snel meer gebeuren.”
Liftschacht
Ook het werk is in de laatste vijfentwintig jaar veranderd. “Destijds hadden we computers met daarop maar één programma, waarop we afspraken konden inplannen. We werkten nog met papieren statussen. Daarvoor kwamen we ook vaak in het archief, dat op de eerste etage zat, alleen te bereiken via een loopbrug. Soms waren we wel een halve dag bezig om een zoekgeraakte status terug te vinden. Dan bleek die in de liftschacht gevallen. Of een arts had hem tóch meegenomen naar huis.”
Tegelijk leek een papieren status toch veiliger dan het EPD. “Zelfs toen er elektronische patiëntendossiers kwamen, hebben we alle gegevens nog een heel lange tijd dubbel bijgehouden. Je wist immers maar nooit of er een storing kwam. Of dat de computers in het nieuwe millennium plots niet meer zouden werken…”
Gênant
Een van de leuke dingen van haar werk vindt Astrid de diversiteit. “Kanker kan iedereen treffen en dus zie ik hier allerlei verschillende mensen. Dat vind ik heel interessant. Een van mijn vele taken is het inschrijven van patiënten. Dan moet ik hun gegevens doornemen en allerlei persoonlijke vragen stellen, zoals of ze roken of drinken. Dat is wel eens gênant. Helemaal tegenwoordig, nu er door de nieuwe inrichting minder privacy is. Soms merk je ook dat mensen heel zenuwachtig zijn. Dan probeer ik ze altijd gerust te stellen. Het helpt echt om een praatje te maken, al is het maar over muziek.”
Dat laatste, zo ervaart ze, is nog belangrijker bij het maken van ECG’s (hartfilmpjes). “Daar geven patiënten zich letterlijk en figuurlijk bloot. Lang geleden hebben mijn collega en ik daar eens foto’s opgehangen van onze honden, een herder en een teckel. Die foto’s pasten wel niet bij de huisstijl, maar ze maakten het ons zoveel gemakkelijker om een praatje met mensen aan te knopen dat ze toch mochten blijven hangen.”
Luisterend oor
In 2018 begon Astrid aan de HBO-opleiding Maatschappelijk werk. “Even dacht ik dat dit nóg leuker zou zijn dan mijn huidige baan. Maar al tijdens mijn stages bij verschillende GGZ-instellingen, kwam ik erachter dat dit niet zo was. Ik miste vooral de waardering, de dankbaarheid die ik in het Antoni van Leeuwenhoek elke dag ervaar. Hier heb ik echt het idee dat ik iets voor mensen kan betekenen, al is het maar door een luisterend oor te zijn. Daar maak ik graag tijd voor. Vaak bedanken mensen me achteraf voor het fijne gesprek.”
Allervriendelijkst
Agressie heeft ze nog nooit meegemaakt. “Natuurlijk worden mensen wel eens ongeduldig. Ook kan ik mij een patiënt herinneren, meneer De Beer, die altijd mopperde. Hij was er gewoon op uit om te klagen. Als antwoord zette ik dan juist mijn vrolijkste gezicht op en vroeg ik hem allervriendelijkst waarmee ik hem kon helpen. Nog steeds herinner ik mij hoe verbouwereerd hij dan keek. Dat had hij niet verwacht!”
Maar het mooiste compliment dat ze ontving was misschien wel haar bijnaam. “Een van de artsen noemde mij koningin Astrid, naar de Belgische koningin met diezelfde naam. Die naam namen andere patiënten over. Op een dag kwam de vrouw van een overleden patiënt naar me toe met een grote bos bloemen. Hier, zei ze, voor de koningin van het AVL. Die eretitel zal ik nooit vergeten.”
en
English
