Nog steeds staren mensen Wolff soms aan. Hoewel haar gezicht door plastische chirurgie grotendeels in de oude staat is hersteld, is er wel ‘iets’ te zien. Zien mensen wellicht het kleurverschil in de huid? Iets van een litteken? De overgang in de structuur van het gezicht?
Wolff laat zich er echter niet door uit het veld slaan. “Een voorbijganger mag een keer wat langer naar me kijken,” zegt ze. “Twee keer ook. Maar als mensen me gaan aanstaren, dan ga ik terugstaren. Dan weten ze zich meestal geen houding meer te geven.”
Ze maakt een uitzondering voor kinderen. “Die kun je niet kwalijk nemen dat ze blijven kijken. Bij volwassenen moet na de eerste of tweede verbaasde blik het besef indalen dat staren ongepast en onbeleefd is. Als ze dat zelf niet kunnen, laat ik dat merken.”
Wolff – die voor haar ziekte medewerker studentenadministratie van Aventus in Apeldoorn was, maar nu volledig is afgekeurd – mijdt geen enkele sociale bijeenkomst. “Waarom zou ik? Ik lig er niet wakker van als sommige mensen me aanstaren.”
12.000 tepels getatoeëerd
Wolff is dan ook een stevig, opgeruimd type, zegt Brigitte Drost, arts-medisch tatoeëerder van het Antoni van Leeuwenhoek. “Ze kwam kaarsrecht mijn spreekkamer ingelopen, en dat is voor veel patiënten niet vanzelfsprekend. Sommigen hebben na de behandeling veel moeite met hun veranderde uiterlijk. Ze voelen zich onzeker.”
Drost kan iets betekenen voor die patiënten. Als lid van de afdeling plastische chirurgie is ze al 24 jaar aan het ziekenhuis verbonden. Een van haar specialisaties is tepels tatoeëren na een borstoperatie. “Ik denk dat ik dat al 12.000 keer heb gedaan,” zegt ze. “Veel vrouwen helpt het bij het accepteren van de ziekte die ze hebben gehad.”
Drost kan meer. Zo is ze in staat om de functionaliteit van het lichaam te vergroten en littekens minder zichtbaar te maken. Dat deed ze bij Wolff ook. “De naald van mijn tatoeage-apparaat zorgt voor een ontstekingsreactie in de huid. Een gevolg daarvan is dat het littekenweefsel wordt afgebroken, waardoor bijvoorbeeld de mond verder open kan en pijn afneemt. Je ziet het litteken ook gewoon minder.”
Dat helpt, ervaart Drost. “Iemand met een groot litteken in de nek wordt na mijn ingreep minder aangestaard. Als zo’n litteken sociaal meer wordt geaccepteerd, helpt dat bij zelfaanvaarding. Dan gaan mensen er minder onder gebukt.”
Vooral mannen zijn aanvankelijk huiverachtig over medische tatoeages, merkt Drost. “Dan komen ze binnen en zeggen ze dat ze al blij zijn dat ze nog leven. Dat is natuurlijk zo, maar het gaat ook over de kwaliteit van leven. Als je gestigmatiseerd door het leven gaat door je uiterlijk, wordt het leven minder leuk.”
Wolff is gelukkig met het bereikte resultaat. Grappige bijkomstigheid; ze is als casus gepresenteerd op wetenschappelijke congressen in Mexico en Iran, zo vernam ze van de hoofd-halschirurg die haar opereerde, Peter Lohuis.
Nagemaakte oren
Het ziekenhuis heeft meer in petto voor patiënten die door de ingreep een veranderd uiterlijk hebben: een nieuwe kaak uit een 3D-printer, maar ook nagemaakte oren of oogkassen die nauwelijks van het origineel zijn te onderscheiden.
Drost rondde de opleiding geneeskunde en de kunstacademie af en heeft zich het medische tatoeëren zelf eigen gemaakt. Aanvankelijk ondervond ze van de artsen wat scepsis (‘sommigen dachten: laat haar maar lekker kleuren’), maar inmiddels voelt ze dat haar expertise ook in medische kringen wordt gewaardeerd. Medisch tatoeëren maakt nu deel uit van de behandeling.
“Wat ik doe is niet levensreddend, maar welzijnsverhogend. Ik bouw geen huis, maar ben een soort huisschilder, die het er met een lik verf beter kan laten uitzien. Van iets dat afwijkt, probeer ik iets normaals te maken dat beter werkt en minder pijn doet.”
en
English
